«به دوستم محمّدرضا هادیزاده»
آبادان
خرمشهر
پل بزرگ
خانه ی ابراهیم !
«ولک
دست چپ
شقایق……………..می پیچی!»
آن گاه
پیرزنی تکیده
زندگی اش
جامانده است!
«ئو سنو چه خوو، بی
مال دی هه‌ف چغا بی
داله‌که‌م که ینو بی و
به‌و وه‌م کدخدا بی!»
برای من
و«ابراهیم»می‌خواند
«زروانوو»
زندگی را
آورده بودیم
کناراین شطّ گل آلود!
آن گاه
که سفری
درپیش است
به پیری
مسافر این راه
مباش!
گذشته ها را
به چنگ بیاور
«شا ویشه»
خانه ی ما
روی سنگ ها
به دنیا آمده بود!
«به‌و وه خوو
بوشه براهیم
به یرمه مال!»
صدای بچّه ها
درحیاط می پیچد
در کودکی شان
زنده می شویم
آن گاه
که قشنگی‌شان
چند برابر شده است!
ما
مسافر این راه
نیستیم!
انسان
چوب نیست
سنگ نیست
درخت نیست،
یک جا
مانده باشد!
میانه ی چهارچوب یک خانه
برای تو،
بهانه
برای مردن
هست!
*** 81/3/3«آبدانان»
پنجره ها
به قدوم تو
دوباره
باز خواهدشد!
بانوی روزهای دلتنگی
مرابخوان!
بگذار؛هجوم خیال ها
مرا
به هماغوشی تو
بخواند!
امّا
دختر خیال
جایی
شایدجایی
تو را
گم کرده باشم!
چشمان تو
چه زیبا
اندوه غمگنانه ی مرا
ازگونه ها
می سترد!
*** 24/9/80«ابدانان»
باهم
می نشینید،می خندید
پستان هایتان را
به هم
نشان می دهید
گیسوانتان را
شانه می کنید،
بزرگ می شوید
آن گاه
معصومیّت این روز های عریان را
درک نمی کنید!
پشت قباله های بزرگ
نامتان را
می نویسند،
وانگشتان شما را
مدام
روی واژه ای
می فشارند!
خط هایی
به موازات هم،
نه راست،
منحنی
که قفسی
برای خوشبختی
می سازید!
آزادی؟ نه
آزادی به درد نمی خورد!
*** 1380«آبدانان»
1359
آموزش و پرورش
وقتی معلّمان نمی دانند
دانش آموزان
به آن ها یاد می دهند!
آقا!
من می روم
آب را
بخش می کنم
نان را
به هم کلاسی ها می رسانم!
آن جا
آب نیست
نان نیست
به جای انار
نار
نار
نار…
دارا گفت:
من
انار نمی خواهم!
سارا گفت:
من
سبد هایم را
پراز انار می کنم!
ومن برگشتم
ازجاده ای
که به خانه می گریخت!
با کیفی که
به تقاعد حقوق می اندیشید
دارا برگشت
سارا
زیر خروار ها خاک
مانده بود
سبدی انار
توی خیابان
دست به دست می گشت!
سال هزار وسیسصدو……
من
پشت میز
قرار گرفتم!
برای سارا شعرگفتم
دارا برایم کف زد
…
توی گودال خانه ی ما
ترس هایم
جمع شده بود
دست هایم
سراغ زمین می گشت!
آخ
خدا
تو
کوچک
پشت در ما نده بودی!
آن گاه
بمب ها
روی خانه ی دیگری
ریخته
شد!
*** 3/7/80«آبدانان»