« رشیدکلاس چهارم ابتدایی بود»
با گونه های برآمده
دست هایت را
می گشایی
و برای من
از سفره ی خانه
نان می آوری!
بر می گردی
ودر شیب درّه
دنبال کتاب هایت
می دوی!
سطر،سطراین خاطره ها دویده ام
آه
آن روز
مدرسه
توی غروب دهکده
روی زمین سرد
مانده بود!
نام تو را
بر زبان می آورم
و برای تو نماز
می گزارم!
*** 10/2/1382
درجشن درخشنده ترین ستارگان آسمان،
پیامبر مهر
در سینه ها
می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دمد!
چشمه ای روشن
ناپاکی هارا
می زداید!
و خط هایی
برسقف غارها
در دل
چراغی می افروزد!
ومی‌خوانیم
تابرخردمندانمان یبفزاید
وکشت می‌کنیم
تادرختان بارور
برزمین بروید
جا پای فرشتگان
روی زمین
توی همین کوچه ها
پیداست!
بعدها
زمین
پرمی شودازآدم های گرسنه
درختان می میرند
وجاپای فرشتگان
روی سنگلاخ «حوا»
می ماند!
آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گاه
پیامبری دیگر
ما را
به آسمان
فرامی‌خواند!
زیر درختانی باشکوه
باآب های جاری
برای همیشه
اززمین بریده می شویم !
دلم
برای دوباره ی آدم
برای یک ذرّه گناه
می سوزد !
*** 3/4/1381
«برای دکتر عبدالحسین زرین کوب»
تو
کیستی؟
از که آموختی؟
چراغ فراروی تو را
که افراخت؟
که« پله
پله
تا ملاقات خدا»
از«کوچه ی رندان»
به« نردبان آسمان»
رسیدی!
نه برخداوندان بیگانه
تاختی
ونه برمسند نیاکان
معتکف شدی!
چوب تکفیر
برهویّت تو
کشیدند!
چراغ بی دانشان
به جنگ آفتاب
آمده بود!
«سرّ نی» ببین
حکایت مولانا
و معاندان بی تدبیر!
*** 20 /3/1381«آبدانان»
مرد
می داند
شعرهایش
حرف های تکراری است
این را
کسی دیگر
یک روز
پیش ازما
گفته بود.
آفتاب
غروب کرد
خورشید دمید
و روز
مثل همیشه
سرگردان ماند!
دلم
می خواهد
توی تاریکی راه بروم
توی خواب
و بدون عینک
کتاب بخوانم!
خدا هم
مثل خیلی ها
این روزها
تکراری شده است!
کی بود
می گفت:
«دین وقتی از بین می رود
که خانه اش را
آباد کرده باشند!»
همیشه
توی حرف های قدیمی ها
آدم
یک جوری
دلش تنگ می شود!
بگذار
امروز
خودمان را بجنگیم
اوهم
پیدایش می شود.
این را
کسی دیگر
یک روز
پیش ازما
گفته بود!
*** 25/3/1381«آبدانان»